Hej! Przepraszam że tak długo nie dodawałam. Wynagrodzę wam to pierwszą częścią o Louisie. Jeszcze nie wiem czy będzie tego więcej części, ale spróbuje jeżeli wam się spodoba. Dedyk dla Avalon :*.
Był piękny jesienny dzień spacerowałam sobie po parku. Liście z każdym podmuchem wiatru spadały na ziemię. Publiczny ogrodnik zgrabiał je w kopki, w które dzieci skakały jak szalone, a on tylko się śmiał. Pod moim nosem pojawił się mały uśmiech na widok ich radości. Przeszłam jeszcze parę metrów gdy nagle ktoś na mnie wpadł i się przewróciliśmy na ziemię.
- Oj przepraszam ja naprawdę nie chcia...- zaciął się.
***
- Oj przepraszam ja naprawdę nie chcia...- zaciął się.
***
- Oj przepraszam ja naprawdę nie chcia...- zatkało mnie. Zobaczyłem piękną dziewczynę z pięknymi piwnymi oczami na które opadły jej piękne włosy. Moje serce momentalnie zaczęło szybciej bić. Poczułem się jak by mi motyle miały zaraz rozerwać brzuch. Miałem wrażenie jak by to była miłość od pierwszego wejrzenia.-... chciałem.
- Jak nie chciałeś? Chyba widziałeś dokąd biegniesz.- zaczęła mi wygarniać a ja nie mogłem oderwać się od jej pięknych oczu.
- Tak wiem, ale uciekałem przed kolegami i się poślizgnąłem. Ja naprawdę przepraszam- przepraszałem. Wstałem i podałem jej swoją rękę żeby pomóc jej wstać.
- Jak nie chciałeś? Chyba widziałeś dokąd biegniesz.- zaczęła mi wygarniać a ja nie mogłem oderwać się od jej pięknych oczu.
- Tak wiem, ale uciekałem przed kolegami i się poślizgnąłem. Ja naprawdę przepraszam- przepraszałem. Wstałem i podałem jej swoją rękę żeby pomóc jej wstać.
- Poradzę sobie- odmówiła pomocy.- ał!- krzyknęła.
- Co jest?- zapytałem troskliwie.
- Noga mnie boli. To przez ciebie dupku- walnęła mnie.
- Ja przepraszam naprawdę nie chciałem.- Pomogłem jej wstać i wziąłem pod ramię.
- Weź mnie już lepiej zostaw i wracaj do tych swoich kolegów.
- Nie ma mowy bo po pierwsze już im napisałem że spotkamy się później, a po drugie muszę ci pomóc- wszystko jej wytłumaczyłem.
- Nic nie musisz idź sobie- krzyknęła.
- Nie pójdę i nie krzycz.
- Bo co?- znowu krzyknęła.
- Proszę nie krzycz- wziąłem ją na ręce a ona zaczęła krzyczeć żebym ją puścił. Wsadziłem ją do mojego samochodu i usiadłem za kierownicą.- a teraz grzecznie mi powiesz gdzie mieszkasz i pozwolisz że cię tam odwiozę. Po chwili namysłu podała adres i ruszyłem w drogę. Po dotarciu na miejsce jak gentelman otworzyłem jej drzwi od samochodu i zaniosłem ją po próg drzwi.- nie musisz dziękować- uśmiechnąłem się ładnie.
- I nawet nie miałam zamiaru- spławiła mnie i zamknęła drzwi przed nosem.
Wsiadłem do samochodu i pojechałem do domu.
- Hej!- krzyknąłem wchodząc przez próg drzwi.
- Lou gdzie ty byłeś martwiliśmy się- powiedział zmartwiony Harry.
-Już mieliśmy dzwonić na policję- ledwo powiedział Niall cały zapłakany.
- Niall czemu płaczesz ?- zapytałem.
- Bo chciałem zjeść kurczaka i otworzyłem lodówkę a tam go nie ma- po odpowiedzeniu zaczął jeszcze gorzej płakać. Liam go przytulił i spojrzał się na nas wzrokiem mówiącym "Idźcie pogadać a ja się nim zajmę". Weszliśmy do kuchni. Zayn nalał sobie szklankę wody i wypił po czym zaczął mówić.
- Stary gdzieś ty był biegliśmy za tobą a potem gdzieś zniknąłeś.
- No wiesz tak mnie goniliście że aż wpadłem na pewną dziewczynę.
- Dziewczynę powiadasz- powiedział z podnieconym uśmiechem Harry po czym spojrzał się na Zayna.
- Tak dziewczynę, a właściwie anioła.
-Yhym a jak ten "anioł"-Harry ujął "anioł" w cudzysłów pokazując palcami- miał na imię?
- Yyy no yyy...
- Lou ale z ciebie idiota.- uświadomił Zayn.
- Wiem, wiem ale to wszystko działo się tak szybko że zapomniałem zapytać, ale wiem gdzie mieszka.
- Okey jedziemy...- oznajmił Harry wstając z krzesła.
- Co? Teraz?
- Tak.
Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w kierunku jej domu.
- Kaja
- Co jest?- zapytałem troskliwie.
- Noga mnie boli. To przez ciebie dupku- walnęła mnie.
- Ja przepraszam naprawdę nie chciałem.- Pomogłem jej wstać i wziąłem pod ramię.
- Weź mnie już lepiej zostaw i wracaj do tych swoich kolegów.
- Nie ma mowy bo po pierwsze już im napisałem że spotkamy się później, a po drugie muszę ci pomóc- wszystko jej wytłumaczyłem.
- Nic nie musisz idź sobie- krzyknęła.
- Nie pójdę i nie krzycz.
- Bo co?- znowu krzyknęła.
- Proszę nie krzycz- wziąłem ją na ręce a ona zaczęła krzyczeć żebym ją puścił. Wsadziłem ją do mojego samochodu i usiadłem za kierownicą.- a teraz grzecznie mi powiesz gdzie mieszkasz i pozwolisz że cię tam odwiozę. Po chwili namysłu podała adres i ruszyłem w drogę. Po dotarciu na miejsce jak gentelman otworzyłem jej drzwi od samochodu i zaniosłem ją po próg drzwi.- nie musisz dziękować- uśmiechnąłem się ładnie.
- I nawet nie miałam zamiaru- spławiła mnie i zamknęła drzwi przed nosem.
Wsiadłem do samochodu i pojechałem do domu.
- Hej!- krzyknąłem wchodząc przez próg drzwi.
- Lou gdzie ty byłeś martwiliśmy się- powiedział zmartwiony Harry.
-Już mieliśmy dzwonić na policję- ledwo powiedział Niall cały zapłakany.
- Niall czemu płaczesz ?- zapytałem.
- Bo chciałem zjeść kurczaka i otworzyłem lodówkę a tam go nie ma- po odpowiedzeniu zaczął jeszcze gorzej płakać. Liam go przytulił i spojrzał się na nas wzrokiem mówiącym "Idźcie pogadać a ja się nim zajmę". Weszliśmy do kuchni. Zayn nalał sobie szklankę wody i wypił po czym zaczął mówić.
- Stary gdzieś ty był biegliśmy za tobą a potem gdzieś zniknąłeś.
- No wiesz tak mnie goniliście że aż wpadłem na pewną dziewczynę.
- Dziewczynę powiadasz- powiedział z podnieconym uśmiechem Harry po czym spojrzał się na Zayna.
- Tak dziewczynę, a właściwie anioła.
-Yhym a jak ten "anioł"-Harry ujął "anioł" w cudzysłów pokazując palcami- miał na imię?
- Yyy no yyy...
- Lou ale z ciebie idiota.- uświadomił Zayn.
- Wiem, wiem ale to wszystko działo się tak szybko że zapomniałem zapytać, ale wiem gdzie mieszka.
- Okey jedziemy...- oznajmił Harry wstając z krzesła.
- Co? Teraz?
- Tak.
Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w kierunku jej domu.
- Kaja
